Oprócz liposomów i nanocząsteczek, które wnikają: w głębokie warstwy naskórka, stosowane są tzw. systemy powierzchniowe – granulosomy i mikro-: kapsułki. Granulosomy i mikrokapsułki są nieco większe i osiągają maksymalną wielkość 100 jum (1 mikrometr jest jedną milionową metra). Granulosomy i mikrokapsułki nie są zbudowane z fosfolipidów, ale z polimerów naturalnych i syntetycznych. Polimery są związkami wielkocząsteczkowymi, które powstają w wyniku połączenia wielu mniejszych cząsteczek. Naturalnym polimerem jest np. skrobia występująca w wielu roślinach. Jest ona najważniejszym węglowodanem w diecie człowieka. Skrobia to polisacharyd (wielocukier) zbudowany z wielu cząsteczek glukozy (cukru prostego).
Granulosomy mają strukturę sieciową z dużymi przerwami, które mogą być wypełnione substancjami czynnymi. Mikrokapsułki zbudowane są z powłok, które muszą być napełnione przed zamknięciem odpowiednimi substancjami. Granulosomy mogą być wypełnione dużą ilością substancji czynnych. Umożliwiają stopniowe wnikanie substancji w naskórek i przedłużają tym samym działanie substancji czynnych w warstwie rogowej. Nadają się do preparatów, które mają przedłużone działanie nawilżające, ochładzające, dezodoryzujące itp. Substancje, które powinny pozostać na powierzchni skóry, np. filtry słoneczne, mogą być podane w maksymalnym stężeniu. Nie należy obawiać się przenikania tych substancji w głąb naskórka. Olej krzewu herbacianego zamknięty w granulosomie traci swój typowy zapach bez utraty skuteczności działania. Ciekawe jest zastosowanie granulosomów w maseczkach miękkich i preparatach filmotwórczych, gdyż dzięki dużej objętości granulosomu można stosować większe ilości substancji czynnych.
Obecnie coraz większą popularnością cieszą się kosmetyki zawierające układy ciekłokrystaliczne. Te stosowane w kosmetykach są, podobnie jak liposomy, zfożonymi układami micelarnymi o wysokim stopniu uporządkowania, zbliżonym do ułożenia cząsteczek w niektórych kryształach, a mimo to są ciekłe. Układy ciekłokrystaliczne bardzo powszechne w przyrodzie, występują m.in. w błonach komórkowych. Cement międzykomórkowy warstwy rogowej naskórka zawdzięcza swoje unikalne właściwości subtelnym, lami-narnym układom ciekłokrystalicznym zbudowanym z wody, ceramidów, steroli, fosfolipidów, wolnych kwasów tłuszczowych i innych związków.
W kosmetyce układy ciekłokrystaliczne stosuje się w preparatach pielęgnacyjnych. Takie systemy wytworzone na bazie steroli i lecytyny mają szczególne powinowactwo do cementu międzykomórkowego. Kosmetyki zawierające tego rodzaju ciekłe kryształy regenerują i wzmacniają barierę lipidową naskórka i zmniejszają przezskórną utratę wody. Działają nawilżająco i zmiękczają naskórek. Ciekłe kryształy poprawiają wchłanianie wielu substancji czynnych. Układy ciekłokrystaliczne stosowane w kosmetyce wytwarza się z typowych składników tłuszczowych, emulgując je w wodzie w obecności specjalnych emulgatorów. Ten proces często wymaga zachowania specjalnych warunków. Powstające w takich procesach wielokrotne emulsje ciekłokrystaliczne mają dużą trwałość.